Jak mrący na krzyżu Zbawiciel,//
Rozpięci pomiędzy zachwytem //
A wzgardą przebaczenia //
W betonie rzeźbimy marzenia...//
środa, 24 czerwca 2009
szara wiara
zakpiłaś ze mnie wiaro starczyło cię ledwo by zastygać w pozach marmurowych mówców by prężyć się z dumą na starcie zawiodłaś w biegu
4 komentarze:
Anonimowy
pisze...
może to tylko chwilowy kryzys, a może zbyt idealistycznie podchodziłeś do wiary, do swoich możliwości, do Boga, do świata?...hm...jak zwykle mocno mnie zastanawia to, co piszesz.
pozdrawiam ciepło i dziękuję za miłe słowa.
tak czy inaczej myślę, że człowiek powinien próbowac pozostać wierny głosowi Boga, który słyszy w sobie i nie próbować go na siłę zagłuszać blichtrem ornatów...
mamo! co ja wygaduję! ale naprawdę tak myślę...nie musisz tego słuchać.
dużo Słońca posyłam do Twojego królestwa nad potokiem :-)
Ponieważ żaden komentarz nigdy nie będzie trafny do myśli, które spisujesz na tym blogu, pokuszę się o napisanie fragmentu moich marnych myśli sprzed lat, które skojarzyły mi się z Twoimi: w lodową wtopieni ścianę nieostrożni z szeroko rozwartymi powiekami ustami dekoracja tunelu drętwe posągi zimne spojrzenia stale niezmienne uśmiechy zastane gesty pragnienia kryształowe piekło
"starczyło cię ledwo by zastygać w pozach marmurowych mówców" - jak zwykle podoba mi się, w jaki sposób dobierasz słowa do myśli. Starczyło ledwo wiary i udało jej się stworzyć obraz, którego teraz wstydzimy się we własnym sercu. Wstydzimy się samych siebie, gorzkich i opakowanych w kolorowe papierki. Szara wiara jest tancerką bez muzyka.
zakpiłam z Ciebie starczyło mnie na jedną sekundę mysli bo nie wierzyłeś wystarczająco we mnie w poddaniu oddałeś mnie głupcom bym prężyła się dumą zbyt powierzchowną w obyciu
Wsłuchaj się w rytm mechanicznych psalmów. W trzaskach białego szumu, w tępym stukocie wskaźników, w migotaniu przepalonych ekranów, odnajdziesz duszę dostrajającą się do częstotliwości Boga.
4 komentarze:
może to tylko chwilowy kryzys, a może zbyt idealistycznie podchodziłeś do wiary, do swoich możliwości, do Boga, do świata?...hm...jak zwykle mocno mnie zastanawia to, co piszesz.
pozdrawiam ciepło i dziękuję za miłe słowa.
tak czy inaczej myślę, że człowiek powinien próbowac pozostać wierny głosowi Boga, który słyszy w sobie i nie próbować go na siłę zagłuszać blichtrem ornatów...
mamo! co ja wygaduję! ale naprawdę tak myślę...nie musisz tego słuchać.
dużo Słońca posyłam do Twojego królestwa nad potokiem :-)
Podobają mi twoje zainteresowania w twoim profilu, zwłaszcza te po iluzji. Pozdro :)
Ponieważ żaden komentarz nigdy nie będzie trafny do myśli, które spisujesz na tym blogu, pokuszę się o napisanie fragmentu moich marnych myśli sprzed lat, które skojarzyły mi się z Twoimi:
w lodową wtopieni ścianę
nieostrożni
z szeroko rozwartymi
powiekami
ustami
dekoracja tunelu
drętwe posągi
zimne spojrzenia
stale niezmienne uśmiechy
zastane gesty pragnienia
kryształowe piekło
"starczyło cię ledwo by zastygać
w pozach marmurowych mówców" - jak zwykle podoba mi się, w jaki sposób dobierasz słowa do myśli. Starczyło ledwo wiary i udało jej się stworzyć obraz, którego teraz wstydzimy się we własnym sercu. Wstydzimy się samych siebie, gorzkich i opakowanych w kolorowe papierki. Szara wiara jest tancerką bez muzyka.
zakpiłam z Ciebie
starczyło mnie na jedną sekundę mysli
bo nie wierzyłeś wystarczająco
we mnie
w poddaniu oddałeś mnie głupcom
bym prężyła się dumą
zbyt powierzchowną w obyciu
Prześlij komentarz