sobota, 28 marca 2009

strumień

Wyszedłem rano z domu i ociągam się z powrotem. Jadłem obiad, potem lody, potem snułem się po płytach i książkach. Patrzyłem na most. Tam też nie jest dobrze, ale gorycz przynajmniej jest słodsza. A taka była moja mantra:

Zawsze miałem poczucie, że piękno przesycone jest goryczą. Teraz gorycz stała się już nie do zniesienia.

Za swój największy grzech poczytuję sobie poczucie nieszczęścia. Mam dwie ręce, tyleż nóg, dach nad głową i coś do jedzenia, a mimo tego jakoś tego nie mogę docenić. Zaczynam się obawiać, że przekornie i edukacyjnie zostanie mi to odebrane.

Rano pracowałem, a praca ta polegała na aranżacji muzyki i tańca. Dotarło do mnie, chyba po raz pierwszy jasno, że samo granie bez tańca jest połowiczne. Muzyk bez tancerza to tylko pół szaleństwa. Kobiety w tańcu stają się piękniejsze. Te, które i tak są piękne, stają się piękne wprost nie do zniesienia. Patrz początek mantry.

A ta syrenka koło mostu, to podoba mi się głównie z dwóch powodów. I są to dość duże powody.

Zawsze chciałem być idealny. No i doczekałem się.

Rzeka przepływała obok, ale nie chciała porwać moich myśli. Niewierna rzeka.

Wszystko ma swój sens. Tylko jaki?

J'ai toujours su que mes rêves fragiles seraient brisés pour toi.

Przeklinam Platona i całą jego bandę. Niech sami wznoszą się do Absolutu.

niedziela, 22 marca 2009

mdb

"There's a portrait there
That looks just like me
In great Babylon
Right down by the sea"

wtorek, 17 marca 2009

ulotność

Piękno świata przejawia się nagle, bez ostrzeżenia, jak fala omywająca brzeg i powracająca do morza. Chmura ptaków na ciemniejącym niebie, chwila, gdy w deszczowy dzień słońce nieoczekiwanie oświetla ziemię, rozpryskując się w milionach świetlistych kropel, zarys dziewczęcych bioder przegiętych w nieświadomie zmysłowym ruchu. Kończy się i zaczyna w mgnieniu oka, nim zdołasz się zachwycić – gaśnie.

sobota, 14 marca 2009

kościół

Zniszczą krzyże, zburzą katedry, rzucą na stos święte obrazy. Wiatr będzie wpadał ze świstem przez puste okna papieskiego pałacu. A Kościół będzie trwał.

czwartek, 12 marca 2009

mgła

Następnego dnia rano, około godziny szóstej, mijałem przystanek, na którym się rozstaliśmy. Most wisiał w szarości, mgła spowijała zimną rzekę. Gruba Kaśka, twoje przeciwieństwo, majaczyła w porannym oparze jak posępne zamczysko okolone rzędem małych światełek. Spojrzałem na przystanek, czy nie stoimy tam jeszcze, czy tamta chwila nie trwa wciąż w tym przedziwnym miejscu. Było pusto. Dokąd odeszliśmy?


niedziela, 8 marca 2009

dzwony

Słyszeliście dziś wieczorem dzwony? Ich dźwięk dochodził z oddali, kołysał się miarowo, cichł i narastał, spiżowy i dostojny. Właściwie wciąż jakbym je słyszał.

piątek, 6 marca 2009

iluzjołamacz

Iluzja. Kiedy przychodzi, czuję wewnętrzne poruszenie, mam ochotę wyjść i iść przed siebie, choć właściwie nigdy nie wiem dokąd miałbym pójść. Iluzja nie przychodzi sama. Towarzyszą jej splątane emocje i zepchnięte w głąb duszy pragnienia. Pojawia się potrzeba muzyki, długich, smutnych dźwięków, tęsknych pejzaży, bezkresnych, mroźnych przestrzeni, zmierzchu i gasnącego widnokręgu. Pojawia się też paradoksalne pragnienie samotności we dwoje, jednoczesnego bycia samotnym i przeżywania tej samotności z kimś innym, gdzieś w nieokreślonym, odległym miejscu. Ten ktoś jest rzecz jasna kimś idealnym, z reguły osobą mi znaną, lecz na tyle słabo, by móc poddać ją idealizacji.
Iluzja jest zapewne jakąś kompensacją wycofania się z codziennych działań. Im mniej życia prawdziwego, tym więcej utajonego. Iluzja wydaje się płodna - czasem, jeśli zupełnie nie obezwładnia, inspiruje do pisania, ale to, co powstaje, jest przesiąknięte aurą tęsknoty i wyraża właściwie smutną bezsilność. Z perspektywy czasu widzę, że z iluzją trzeba raczej walczyć, niż się jej poddawać. Skuteczną metodą jest eksplorowanie swych zainteresowań, spotykanie się z przyjaciółmi, jednym słowem - aktywne życie zewnętrzne.