Modlitwa udręczonych

Panie, moja pogarda dla świata
Sięgnęła już za daleko.
Nie pokochałem niczego inaczej,
Jak przez wzgląd na siebie,
A jeśli już pokochałem, nie spocząłem,
Póki nie znalazłem w nim dla siebie uznania.
Świat uwiódł mnie setki razy –
Ja, perła Twoja, spadałem raz po raz
Przed brudne wieprze swych skarlałych pragnień.
Z łatwością stąpam, Panie, po wodach niewiary.
Na nich nigdy się nie ulękłem
Wypłynąć na głębię.